TRE CIME DI LAVAREDO

Zij liggen in het gelijknamige natuurpark, in het natuurpark Drei Zinnen: de bekende drievoudige pieken van de Zuid-Tiroolse Dolomieten - de Tre Cime di Lavaredo / Drei Zinnen. Ongetwijfeld is de Drei Zinnen wijd en zijd het meest markante gebergte, ook daarom aangemerkt als symbool van het UNESCO Wereldnatuurerfgoed de Dolomieten en tegelijkertijd één van de meest geliefde aanleidingen voor een foto in Zuid-Tirol.
Van oudsher zijn de Drei Zinnen / Tre Cime in de Sextner Dolomieten een aantrekkingspunt voor wandelaars en gepassioneerde bergbeklimmers. De grote piek (Große Zinne) met zijn 2999 m hoogte werd reeds in het jaar 1869 door Paul Grohmann uit Wenen en door zijn kameraden Franz Innerkofler uit Sesto / Sexten en Peter Salcher uit Lauggau succesvol beklommen, in minder dan 3 uur! De westelijke piek (Westliche Zinne) daarentegen werd pas in 1879 door de Zuid-Tirolers Michl Innerkofler en Georg Ploner beklommen. De eerste was het die ook in het jaar 1881 de moeilijkste top, de kleine piek (Kleine Zinne), samen met zijn broer Hans, succesvol beklom.
Via de tolweg van Misurina naar boven naar de berghut Auronzohütte zijn de Drei Zinnen vandaag makkelijk bereikbaar, ook voor weinig geoefende wandelaars. Afhankelijk van de sneeuwomstandigheden is de panoramaweg van midden mei tot in oktober voor verkeer geopend.

Fanatieke fietsers vliegen de pas op net als Eddy Merckx.
Of toch niet iedereen, zo blijkt uit dit reisverslag:
'Na het meertje volgt de afslag naar de Tre Cime, een doodlopende weg van een kleine tien kilometer, waarvan met name de laatste vier duizelingwekkend zijn, zowel qua uitzicht als wat betreft percentages. Ik ben blij met die 34 achter; die is al lang niet meer schoon. De tocht begint hier heroïsche proporties aan te nemen. Terwijl het asfalt omhoog gaat met vijftien, zestien, zeventien, ja, zelfs even achttien procent, wordt de omgeving kaler en indrukwekkender. Het landschap om ons heen wordt steeds dramatischer, we zijn de hele dag om dit massief heen gereden en rijden er nu middenin. De drie Cime komen steeds dichterbij en ook het weer speelt een deuntje mee: het begint wederom te regenen. De hoogte hier op de top bedraagt 2300 meter, in combinatie met de regen zorgt dit voor een temperatuur van amper drie graden Celsius. Toch pakken we boven even een momentje en we kijken om ons heen. De Tre Cime zijn inmiddels nauwelijks meer zichtbaar, maar overal steken woeste rotspartijen door het grillige wolkendek. Het ruige weer maakt het gebied alleen maar mooier.'